Als een gek renden we na het fluitsignaal naar het Ho Chi Minh kamp. In de ochtend had de SFRT deze spawn in handen gehad en het heeft voor flink wat problemen gezorgd. Het idee was dat de helft van ons team voor die spawn ging en het ACN peloton weer het noorden voor zijn rekening zou nemen. Één van de ACN squads zou assisteren bij de Ho Chi Minh spawn voor het geval de SFRT hetzelfde idee zou hebben.
Aangekomen bij de spawn was het erg rustig. Mijn squad had de taak af te buigen naar de spawn en zich daarna aan te sluiten bij de rest van de ACN jongens (de dame zat in mijn squad 😉 ). We checkten de omgeving en begonnen ons behoedzaam richting de SFRT te verplaatsen, toen uit het niets half het ACN peloton achter ons langs kwam lopen. Ze konden de weg niet vinden en waren dus nog niet in positie. Wat betekende dat de noord flank door één squad verdedigd werd en dus erg open lag!
Dit was een fuck-up van grote proporties. Met de kennis van captain hindsight bleek dat het verstandiger was als mijn squad gewoon door gegaan was en de achterliggende squad zich bezig had gehouden met de spawn. Maar goed! We moesten nu met deze situatie omgaan en het duurde niet lang of we kregen al BB’s uit de richting, waar normaal gesproken ACN gezeten zou hebben.
ACN 3 probeerde via een licht omtrekkende beweging toch in positie te komen terwijl ACN 2 tegen het meest noordelijke stukje van het veld aanzat. Aan mijn squad de taak om ze van voren aan te vallen. We stelden ons op in een linie en begonnen richting het doel te bewegen. Het ging aardig en we zijn een aantal keer dicht in de buurt gekomen. Jammer genoeg was de SFRT te goed ingegraven en kwamen we er niet door.
Omdat we niet konden doorbreken besloten we in een verdedigende positie te gaan zitten en er in ieder geval voor te zorgen dat de SFRT’s niet doorbraken. Het resultaat hiervan waren wat intense vuurgevechten met hits aan beide kanten. Tijdens het respawnen zag ik dat ook de spawn nog steeds aangevallen werd en ons team hard bezig was de SFRT daar weg te houden.
Op een gegeven moment riep een Black Cobra speler dat de middelste linie nu schoon was. We stonden met ongeveer 2 squads aan ACN’ers in de spawn en besloten unaniem dat dit onze kans was! Dit zou onze doorbraak worden.
Iets sneller dan eigenlijk veilig was gingen we via het bos het SFRT gebied in. We kwamen niemand tegen, wat heel gek voelde. De “its too quiet” zin komt natuurlijk ergens vandaan en als de tegenstander de hele game lang in dat bos zat klopt er iets niet.
Het enige wat we zagen was de versterking van de SFRT, die via de weg naar onze linies liep. Terwijl wij met ongeveer 12 personen aan het flanken waren. Het idee van onze aanval was om de noordflank weer open te breken door een omtrekkende beweging te maken en ze in hun rug aan te vallen. Hopelijk konden we ook gelijk hun spawn uitschakelen.
Marcel, nu aan het hoofd van ACN 2 was de voorste squad en besloot dat we ver genoeg door gedrongen waren. Hij nam zijn jongens mee naar één van de gebouwen (ik gok dat het A2 was) en zette de aanval in. Om de snelheid van de aanval er in te houden besloot ik met mijn squad naar de rechter flank van Marcel te gaan zodat hij maar op één kant hoefde te letten.
Aangekomen op onze positie zagen we door de begroeiing bij een gebouw (B1) beweging. Ik spoorde mijn jongens aan om er op te gaan vuren terwijl ik een blik op Marcel’s positie wierp. Niets te zien! Een fractie van een seconde later zag ik een paar silhoueten met een noodgang over de weg rennen in de richting van de SFRT’s waar mijn squad op aan het vuren was. Ik had zelf geen goed schootsveld en verplaatste nog snel zodat ik ook kon helpen schieten. Hoe meer BB’s, hoe meer kans dat er iemand geraakt wordt natuurlijk.
Ik zag twee silhouetten door mijn reddot op de hoek van het gebouw. Voor de zekerheid draaide ik nog één keer aan het magazijn en zette ik mijn M16 op auto. Een korte burst op de twee doelen was genoeg voor twee bevredigende “HIT!” kreten. Jammer genoeg werd de “HIT!” gevolgd door een minder bevredigend: “FRIENDLY FIRE!” met de stemmen van Marcel en Joris. De eerste teamkills die ik maakte op de Alamo waren ook gelijk twee ploeggenoten…
Het was een prachtige en spannende move die ons team weer wat ademruimte heeft gegeven. Mijn squad werkte lekker samen en je merkte in vergelijking met de ochtend dat iedereen al wat meer op elkaar ingespeeld was. Toen we eenmaal besloten over te gaan tot actie ging het allemaal heel snel. Ik had alleen nooit gedacht dat Marcel en Joris ZO snel waren.
Mooi verslag. Kleine ‘let op’ voor wat betreft de Friendly Fire situatie. Wij hadden onze laatste skirm hetzelfde, waarbij de tegenstander na gehit te zijn nog riep dat het friendly fire betrof. Dead men don’t talk! Ook niet na FF! (Als nog niet gehitte medestanders dit daarna aangeven is er geen probleem uiteraard).
Inderdaad een goed punt. In dit geval riepen Marcel: Lekker bezig Jan! 😛 Maar ik had hun stemmen al herkend bij de HIT roep.
Maar vanwege de frustratie word dit nog wel eens vergeten ja. Dat je ook op dat moment niet praat nee.