Schoten – A2 & Friends – 10 November 2013

Na een maand weer eens te vinden in België voor een nieuwe skirm. Het kostte dit keer wat meer moeite met het regelen, aangezien een andere skirm waar we voor ingeschreven stond niet doorging.

Deze AAR staat tevens in het teken van een vernieuwde opzet. Niet langer zal ik elke beweging die ik heb gemaakt op een dag beschrijven. Ik beschrijf nu alleen de leuke/actievolle situaties die zich hebben voorgedaan. Hier ga ik echter eventueel nog wat dieper op in dan in mijn voorgaande AAR’s en ook zal ik daar waar nodig wat dramatiserende elementen toevoegen. Alles in de hoop de leeservaring te verhogen.

Wederom is deze AAR gevuld met screenshots van mijn GoPro footage om het geheel wat meer sfeer te geven.

Subscribe op het Youtube channel of like de facebook pagina om direct op de hoogte te blijven.

Organisation

De organisatie van dit event was in handen van Airsoft Antwerpen. Voor mij geheel nieuw, maar Luc had al meer ervaring met deze organisator. Samen met Luc was ik last minute aan het spelersveld toegevoegd en dat was geen enkel probleem.

De gehele dag liep iig gestructureerd en de regels werden bij de briefing weer duidelijk uitgelegd. Alles liep goed en er was ook 0,0 gezeik tijdens de skirm, dus verder kan ik hier ook niet veel aan toevoegen. Top dus…

Terrain

Het terrein voor deze clash tussen de Special Forces en een stel Panamese Rebellen was Schoten. Een Airsoft terrein dat ondertussen al door menig Airsofter gezien is en ook bij mij tot een van de favorieten behoord.

Het terrein is gelegen in het gelijknamige plaatsje Schoten, nabij Antwerpen, en bestaat uit verscheidene heuvels (die je soms zelfs bergen mag noemen), hutjes, stellages, bruggen en zijn fameuze loopgraven. Door de vele hoogte verschillen is er zeer veel mogelijk op het relatief kleine terrein en het deel met de loopgraven zorgt altijd voor een zeer variabele gameplay.

The Skirm

In Panama, als ik het me niet vergis, vechten de rebellen tegen de overheid en zijn Special Forces om (ja hoor) drugs. Er wordt hevig gevochten en de belevingen gedurende deze skirm spreken daar zeker boekdelen over.

Een stukje van de “verhaallijn” die tijdens de briefing werd uitgelegd. Samen met Luc als mede S.H.A.T. ‘ter sloten we ons aan bij Airsoft Team Halle en NEW Squad om de Rebellen van een gezicht te voorzien.

Tijdens de briefing werden er ook nog een stel “speciale” regels uitgelegd die de gehele dag zouden gelden.

• Enkel semi auto. Full auto vuren is enkel voorbehouden aan support gunners (M249, M60 etc. Een M4 met drummag is tevens geen support gunner).
• Squad play. Ieder team bestaat uit 3 squads van circa 5 personen. Wanneer de Leader en de Medic van de squad uitgeschakeld zijn, moet de gehele squad terugkeren naar de respawn. Eerder als dat kan er niet gerespawned worden en moet er gewacht worden op een Medic.
• Medic kan iedereen healen door deze persoon 3 seconde op de schouder vast te houden.
• Squad Leader kan enkel zijn eigen Squad Medic healen door 3 seconde op de schouder vast te houden.

Heel wat anders als een reguliere skirm dus, maar dit zorgde wel voor een mooie sfeer en fijne gameplay.

 

Morning

Vol goede moet nam onze Grote Leider het heft in handen en gooide zijn plan over ons heen. Er moest een HQ opgezet worden. Nouja in principe niet heel moeilijk, maar om op die positie te komen moesten we onszelf eerst een weg banen door de Special Forces. Er werd geen moment geaarzeld en we gingen op pad.

Squad November zou de linkerkant bewaken, Squad Bravo met de Grote Leider het midden en wij als Squad Alpha de rechterkant. Ik nam dus ook snel samen met de rest van de squad positie in en naast een hooggelegen hutje om de tegenstander te observeren. Ik zette mijn M14 EBR in positie en het duurde ook niet lang voor de eerste beweging zichtbaar was. Was het er 1, nee het waren er meerdere. Geduldig hield ik de groep SF’ers in de gaten en kon opmerken dat ze zich mooi in een andere richting als onze aan het verplaatsen waren.

Er werd gewacht en gewacht tot het eerste bb contact losbrak. En het was ook gelijk raak. Waar ik dacht 1 squad gezien te hebben bleken al snel er zeker 2 aan de overzijde van het bos te zijn. De bb’s vlogen over en weer en de eerste SF’ers gingen ook gelijk neer. Net binnen of buiten range eigenlijk dus follow up shots waren niet geheel mogelijk.

Het bleek ook direct dat we te statisch waren in ons hutje, aangezien de tegenstander geheel om aan het lopen was om achter ons uit te komen. Totaal niet erg overigens, want dit betekende dat de weg naar ons HQ volledig open lag. We vertrokken dus ook direct en kwamen al snel bij het HQ uit.

Ik gleed daar echter volledig weg met als gevolg dat mijn M14 EBR onbruikbaar werd. Naar later bleek was het stukje plastic dat ervoor zorgt dat het magazijn blijft hangen in de magwell was afgebroken. Jammer maar helaas en zo snel mogelijk de reserve H&K UMP .45 klaarmaken voor gebruik.

Ons prachtige HQ was inmiddels ingericht en ik kwam locked ‘n loaded weer aan bij de rest van Squad Alpha voor een nieuwe missie. Our Dear Leader gaf ons samen met Squad November de opdracht een bunker van beide kanten te benaderen en over te nemen. We vertrokken dus direct linksom. Al lopend tussen de hoge bergen werden we ons bewust van het feit dat een ambush dichtbij kon zijn.

Het terrein werd gelukkig vlakker naarmate we dichterbij een hoge berg aankwamen. Hier bovenop zou zich een bunker moeten bevinden en er werd besloten dat ik hier naartoe ging om te kijken of ik Special Forces kon zien. In mijn klim zag ik echter geen Special Forces, maar 2 objecten die veel weg hadden van munitiekistjes. Dichterbij bleken dit idd munitiekistjes te zijn en nam onze radioman contact op met onze Grote Leider om instructies te vragen.

Communicatie werd gevoerd en we bleken in een goudmijn te zijn beland, want onze Grote Leider wilde de munitiekistjes graag in zijn bezig hebben. Ik pakte de eerste op en kwam erachter dat ze toch zwaarder waren dan gedacht en er dus maar 1 per keer veilig vervoerd kon worden. Besloten werd om 1 persoon terug te sturen terwijl de rest van ons de positie veilig probeerde te houden.

Bovenop voor de bunker hoorde ik geluid, wat duidelijk van Special Forces afkomstig moet zijn. Ik spotte niet veel later ook een persoon vlakbij de voet van de berg en ondernam actie. Wat volgde was een zware confrontatie. Met veel moeite en een H&K UMP.45 met kuren wist ik een aantal SF’ers uit te schakelen. Helaas niet hun Medic, want niet veel later moest ik mezelf in de bunker plaatsen om aankomende bb’s te ontwijken.

Dit werkte perfect tot ik werd getroffen door een bb op mijn been. Al roepend van de pijn kwam ik erachter dat ik zojuist doel was geworden van Friendly fire. Ik bleek namelijk getroffen te zijn door vuur vanuit de positie van Squad November. Al roepend om een Medic kwam ik er ook achter dat Luc, de Medic, hetzelfde was overkomen…

 

Our Dear Leader kwam na de wederopstanding met een prima opdracht. Blaas een brug op met een mooie bom. Nouja precies op onze huid geschreven en zo gingen we dan ook op pad. Om de confrontatie zoveel mogelijk te vermijden was de planning om via de loopgraven richting het achterste deel van het veld te stomen.

We rukken snel op en maken flinke progressie. Ik storm de loopgraven binnen en zie een SF’er. Direct zet ik mijn beste SF imitatie op en doe net alsof ik bij hem hoor. De SF’er trapt er met beide benen in en na eerst zijn AK op mijn gericht te hebben kwam hij met de veelbelovende woorden: “Hoor je bij mij?”. Ik liep al zwijgend naar hem toe om vlak bij hem de SF’er uit zijn lijden te verlossen en hem genadeloos af te slachten. Muhahaha 😛

We vervolgden onze weg direct en nu zag ik verderop in de loopgraven 2 SF’ers staan. Deze trapten duidelijk niet in mijn imitatie, want het vuur werd gelijk richting ons geopend. Onze overmacht was echter verpletterend en nadat 1 SF’er was uitgeschakeld was de 2e al gevlucht. Doorlopen dus en jagen op deze personen.

De eerst volgende inham die we tegenkwamen was een weg naar de bovenverdieping van een mooi fort. Ik sloeg de weg in en zag gelijk een SF de wacht houden bovenop dit fort. Naar de grond ging hij dan ook gelijk nadat ik hem spotte en hij kon op de lijst van uitgeschakelde tegenstanders geplaatst worden. Ik vervolgde mijn weg door de gang en zag in de beneden verdieping van het fort 2 a 3 SF’ers staan. Ik ondernam actie, maar tegelijkertijd dat ik een SF’er wist te raken trof eenzelfde bb mij op in de arm.

Het avontuur eindigde hier niet, want direct werd ik uit de vuurlinie getrokken door onze Squad Leader, waarna onze Medic mij weer kon oplappen. Ik was echter zo van slag en verblind door de zojuist opgekomen zon dat ik daarna een teammate die een flank maneuvre aan het uitvoeren was over de loopgraven heen neerschoot. Gelukkig niet dodelijk gewond, maar iig uitgeschakeld voor even.

Cover werd er dan ook direct gegeven zodat onze Medic hem ook weer kon oplappen en de gehele squad weer op sterkte was. Er waren echter nog altijd 3 SF’ers onderin het fort en ik verplaatste mezelf ook op de loopgraven zodat ik aan de voorkant van het fort kon opduiken. Deze actie gebeurde precies op het moment dat mijn squad dezelfde 3 SF’ers afleidden. Hierdoor kwam mijn actie volslagen onverwachts en kon ik op korte afstand alle 3 de SF’ers uitschakelen. De positie was ingenomen.

Niet alleen was de positie ingenomen, we hadden ook direct toegang tot de brug die we wilden opblazen. De Engineer werd naar voren gebracht en de Demo charge werd aangebracht. Afstand nemen en opblazen die handel maar.

Nadat we allemaal hadden genoten van de prachtige explosie was er geen tijd om damage assessment te doen. We waren immers direct weer nodig voor een nieuwe explosieve missie. De explosie gaf ons echter wel een onbedoeld bij effect. Het geluid dat ermee gemaakt werd was namelijk voldoende om een squad ervaren Special Forces wakker te schudden welke ons genadeloos wisten af te slachtten toen we een open vlakte voor hun neus passeerde…

 

Afternoon

Tijdens de missie in de middag werd het geheel nog een stapje “moeilijker” gemaakt. Ons rebellen team kreeg een nieuwe restrictie opgelegd. We mochten initieel maar starten met 200 bb’s in onze magazijnen. Alle overige magazijnen werden gemarkeerd en geplaatst in munitiekistjes. Deze munitiekistjes werden door de Special Forces ergens neergelegd en “bewaakt”. Wij als Rebellen moesten deze dus zien te bemachtigen. De plannen werden gesmeed, maar zoals het met echte rebellen gaat was er officieel geen echt plan.

Rebellen met een zeer strikt ammo limiet gaat natuurlijk niet samen en dus werd er furieus hard gezocht naar de munitiekisten. Alles wat los en vast zat werd overhoop gehaald echter zonder succes. Wat echter wel werd gevonden was een groep Special Forces die zich schuilhielden in een van de forten op het terrein. Dat moest ons target dus wel zijn, althans dat dachten we.

Wat volgde was een grote clash waarin we steeds meer omsingeld werden. Slachtoffers vielen ter aarde, maar konden gelukkig in veiligheid gebracht worden zodat een Medic zijn werk kon uitoefenen. Stukje bij beetje konden we doorstootten naar het voorste deel van het fort. Ondertussen echter volledig omsingeld door de tegenstander en naar het scheen ook teammates.

Het voorste deel van het fort was echter van ons, maar in de loopgraven bleken zich nog velen Special Forces zich verschanst te hebben. Een ervan wist mij te treffen vrijwel tegelijkertijd als 1 andere squad mate. Hevige pijn stroomde door het lichaam en helaas kon onze Medic zelfs zichzelf niet meer redden. Het was over en voorbij…

Als een donderslag bij heldere hemel schrokken we alle 5 weer wakker. Waar we uit hingen was onduidelijk, maar ergens in onze gedachten was nog vaags iets te merken van onze vorige escapade. We hadden voedsel nodig, ofja ammo, maar in principe is voor ons rebellen dat exact hetzelfde. Waar het zich bevond was onduidelijk, maar uit bittere noodzaak begonnen we een tocht door het onherbergzame terrein.

Steeds verder werd het zich steeds beter. Om echter onze positie te kunnen bepalen moest er op een bergtop gekeken worden. Zo snel als het niet ging probeerde ik omhoog te komen. Het duurde even, maar de top gaf me dan ook een perfect uitzicht over het omliggende terrein. Vanuit deze positie zag ik dat op een nabij gelegen bergtop een hutje bleek te staan. Snel werd dus ook besloten dat we die positie even nader moesten bekijken.

Zo makkelijk als ik het net omschreef ging het echter niet. Voor de rest van mijn squad ook maar in de buurt kwam van de berg werd beweging bovenop dezelfde berg waargenomen. Niet veel later vlogen de eerste bb’s door de lucht. Een regen van bb’s vloog over mijn hoofd en het was duidelijk dat de personen die dit veroorzaakte niet mijn vrienden konden zijn.

Ik nam dekking en instrueerde mijn squadmates waar de artillery vandaan kwam. Wat volgde was weer een hevig gevecht. Een gevecht waarin steeds duidelijker werd dat we zwaar outnumbered waren. Van tijd tot tijd wist kon ik uit mijn cover komen om de situatie te overzien en wat tegenvuur te geven. Niet geheel onopvallend echter, want na een paar rake treffers werd ik doelwit nummer 1 van een Sniper.

Pinned down door deze briljante marksman kon ik echter horen hoe de rest van de rebellen er niet in slaagde de bergtop te veroveren. Ook al vielen er grove slachtoffers aan beide zijdes en konden we zeker een gehele squad uitschakelen, ging mijn squad toch ten onder aan de vele bb’s die met dodelijke precisie werden afgevuurd…

 

Waar de vorige ontwaking een gehele verrassing met een wazige gedachte ten gevolgen hadden werden we nu wakker met een duidelijke visie in onze gedachte. Ook het terrein bleek bekend en dus werd er al snel besloten dat we ons ditmaal niet zo makkelijk zouden laten neerhalen en we hoe dan ook de bergtop zouden bereiken.

Meer voorzichtig dan voorheen slopen we door het terrein. Alle verstopplekjes werden gechecked tijdens de wandeling. Eenmaal weer aangekomen in het zicht van de te bereiken bergtop bleek het opvallend rustig. Iets te rustig als je het mij vraagt. We slopen naar voorzichtig naar boven en onze angst werd waarheid. Bovenop zat weer een groep Special Forces ons op te wachten. Er werd echter ook gelijk een object gespot wat verdacht veel op een munitiekist leek.

We lieten ons niet van onze streek brengen en kwamen gelijk in actie. Het uitschakelen van deze Special Forces was echter verassend simpel en het gevoel bekroop ons dat ze direct van de opleiding afkwamen. Het object dat sterk leek op een munitiekist werd dus ook bemachtigd en linea recta geopend. Helaas voor ons bleek dit een van de dummy munitiekisten te zijn en was er geen ammo te vinden in de wijde omtrek.

Een zware domper, maar bij de pakken neerzitten was geen optie. Het ammo tekort werd namelijk steeds nijpender en een van ons zat dus ook al met een primary zonder ammo. Tempo opschroeven dus, want treuzelen was er niet bij. Een nieuw hutje bovenop een berg werd al snel veroverd, maar helaas voor ons bleek deze leeg te zijn. Wel volgde hier wederom een long range gevecht tegen een overmacht aan SF’ers die ons een voor een uitschakelde…

 

Bijna gewend aan de blackout krabbelde we snel weer op. In een nieuwe poging de munitiekisten te bemachtigen besloten we geheel linksom te gaan en vanuit het verste deel links de loopgraven in te komen in de hoop dat we daar de kistjes konden vinden. Onze tocht begon, maar werd tijdelijk stilgelegd nadat we zicht kregen op een groep Special Forces. Met zijn 4’en zaten we zo stil als mogelijk terwijl ik ruim zicht had op 6 SF’ers. Ik had ze een voor een kunnen afslachten, maar dit zou onze operatie direct beëindigen. Geen optie en dus was het slechts afwachten geblazen.

Gelukkig voor ons liepen ze weg en na ze lang genoeg geobserveerd te hebben besloten we door te gaan. Vaart was geboden en dat geschiedde dus ook. Al snel zaten we bovenop het oerwoud waarin de trenches zich moesten bevinden. Langzaam ploeterde we ons door het oerwoud om uiteindelijk in een afgelegen stuk van de loopgraven uit te komen.

We klommen erin en waren ons direct bewust van het feit dat de tegenstander nu ongezien ons kon ambushen. Het bracht ons echter niet van ons stuk en we gingen direct door. De weg naar de bewoonde wereld leek even dood te lopen, maar eenmaal aan het eind van het pad bleek deze naar rechts verder te gaan en onder een overkapping door te gaan.

Niet alleen was er een overkapping waar we onder door moesten, maar direct na deze overkapping was een kruispunt zichtbaar. De weg ging nog even kort rechtdoor, maar er was ook een mogelijkheid naar links af te buigen. Als frontman stak ik mijn H&K UMP .45 om de hoek en spotte aan het eind van het zichtbare pad een tegenstander. Ik ondernam een vuurpoging, maar kwam erachter dat mijn H&K UMP .45 nog op safe stond.

Deze SF’er vluchtte dus ook snel een inham in. Eenmaal nadat ik mijn H&K UMP .45 weer op semi auto had gezet kon ik hem alsnog simpel uitschakelen. Ik kreeg echter tot mijn verbazing niet 1 HIT, maar 2 HIT’s te horen. Schijnbaar had ik er nog een geraakt met een richochet wat het totaal aan slachtoffers gelijk op 2 zetten tijdens deze eerste confrontatie.

*Bij deze confrontatie bleef het echter niet, want wat hierna volgde kan beter bestempeld worden als een van de, zo niet DE, meest hilarische Airsoft situatie die ik heb meegemaakt heb.*

Om mijn mede rebellen ook een schietkans te geven verplaatste ik mezelf uit de tunnel en naar de overkant van deze gang, zodat ik met links het vuur kon openen op de nog overgebleven of toegesnelde Special Forces. Dit laatste gebeurde ook, maar ik werd gelijk getroffen door een welgeplaatst schot een SF’er.

Het bleek een schampschot, maar verdere actie was voor mij niet mogelijk zonder eerst opgelapt te worden door onze Medic. Ik kon dus enkel afwachten en zien hoe mijn squad mates de bb’s lieten vliegen richting het einde van de gang. Op dit moment werden we ook vanuit de bovenkant van de loopgraven genaderd door een aantal SF’ers. Het merendeel hiervan werd echter simpel uitgeschakeld.

Door het vuur door de gang kreeg de Medic precies genoeg tijd om de overstap naar mij te maken. Ik werd dan ook opgelapt en kon het gevecht weer aangaan. Er werd flink strijd geleverd aan weerszijde van deze gang en er kwamen steeds meer slachtoffers aan de overzijde.

Tegelijkertijd waren de Special Forces bezig ons via de bovenkant van de loopgraven alsmede de buitenkant ervan te naderen. Onze Medic wist er een aantal uit te schakelen, maar werd zelf ook tot onze grote spijt van korte afstand neergehaald. Mijn aandacht ging dus ook direct naar de zijde waar hij zich bevond.

Achter het lichaam van onze Medic kwam inneens een SF’er in zicht en ik kon hem direct uitschakelen. Direct hierna probeerde ik onze Medic in veiligheid te slepen, maar het lastige opgaande terrein en de overvliegende bb’s zorgden ervoor dat ik mijn poging moest staken. Dit echter niet voordat ik gezien had dat er zeker nog een 3-tal SF’ers via de bovenkant van de loopgraven onderweg waren. Ik wachtte ze dan ook op en kon er 2 uitschakelen, waarna de laatste ook mij te pakken kreeg.

Ditmaal geen schampschot en ik viel hard achteruit. De tegenstanders kwamen steeds dichterbij en wat volgde was een groot PANG festijn op zeer korte afstand. Iets dat zo netjes ging, maar ook zo hilarisch was om aan te zien dat het zeker nog lang onthouden zal worden. Hoe anders krijg je 20 a 25 van de 30 spelers op een 4 hectare groot terrein bijeengepakt op 5 a 10 m2….

 

 

 

Opnieuw werden we wakker. Dit keer echter wederom op een door ons onbekende plaats. Het kwam wel bekend voor, maar het was duidelijk anders dan de voorgaande keren. Terwijl we nog angstig rond zoeken naar bekend gebied ziet een van ons een briefje. Op dit briefje hadden andere rebellen de locatie aangegeven waar zei de munitiekisten hadden gespot. Een locatie waar we overigens in onze voorgaande poging al langs waren gelopen.

We wisten de locatie dus en dat was dan ook gelijk het doel van onze rebellen. Er werd direct actie ondernomen en niet veel later was er wederom een heftige confrontatie. Vanuit het bosgebied namen we het op tegen een groep Special Forces welke zich achter een aantal heuvels hadden verschanst. Gelukkig voor ons waren de munitiekisten gevonden en na een lading verse bb’s kon de strijd beginnen.

Ik besloot mezelf direct meer naar rechts te verplaatsen vanuit de groep zodat ik deze aanvallers simpel kon uitschakelen. Zo geschiedde het dan ook en eenmaal dat ik een kleine houten constructie had bereikt kon ik de eerste 2 uitschakelen. Een Medic die deze personen wilde gaan healen kwam van een koude kermis thuis, want ook hij werd een simpele prooi.

Ondertussen had onze Medic, Luc, zich bij me gevoegd, maar werd getroffen door een speler op rechts. Ik nam deze gelijk onder vuur, maar wist hem enkel terug te dringen. Om geen tijd te verliezen ging ik de kuil in en onder het bruggetje over de weg door. Ik wist bij deze actie gelijk een 2-tal tegenstanders die zich achter die heuvels nog stand hielden uit te schakelen.

Hierna vervolgde ik mijn loopactie, maar al wandelend tussen de gevallen Special Forces werd ik helaas de prooi van een heus friendly fire incident. Heftig bloedend van deze treffer in mijn rug kon ik hierna observeren hoe de laatste overgebleven SF dude zijn Medic wist te healen en hierna ook de rest van de squad weer back on track wist te krijgen. Het licht ging verder uit en vanaf hier werd alles zwart…

Conclusion

Ondanks het hele geregel is het uiteindelijk een prachtige Airsoft dag geweest. Een fijne groep spelers met allemaal dezelfde goede mindset. Geen gezeik en lachen waar nodig, maar ook serieus spelen als het moment er naar was. Top dus.

Over de vele restricties aan de gameplay ben ik overigens ook zeer te spreken. Deze deden de gameplay veel goeds en zorgden voor een fijne en duidelijk sfeer naar iedereen toe.

Wie er uiteindelijk “gewonnen” had weet ik niet, maar in mijn ogen is iedereen een winnaar geweest, aangezien het een meer dan geslaagde skirm dag was.