Positiespel

Ik las, een tijd geleden alweer, een boekje, geschreven door de persoonlijke ‘verslaggever’ van Julius Cesar, de Romeinse keizer, over diens veldslagen op het Europeese continent, nu zo’n tweeduizend jaar geleden. Zeer leerzaam ook en niet het eerste boekje dat ik las over tactiek en strategie. Maar de verslaggever van de Keizer maakt het onmiskenbaar helder en duidelijk: een georganiseerde strijdmacht wint het altijd van een ongeorganiseerde vechtersbende.

Dit verschil tussen georganiseerd en ongeorganiseerd werd hier erg duidelijk, doordat de Romeinen in hun tijd een zeer uitgebreidde organisatie en dicipline binnen hun legioenen handhaafden en hun tegenstanders, meestal woeste strijders van stammen uit de donkere wouden van midden- en Noord Europa, niet of nauwelijks.

Organisatie binnen een gevechtseenheid of een team is dan ook van doorslaggevend belang voor het behalen van een overwinning en vele veldheren gingen Julius Cesar hierin voor, maar ook in de eeuwen daarna werd in bijna elke gevoerde strijd duidelijk, dat organisatie van levensbelang is.

Met het spelen van Airsoft imiteren we het verloop van een veldslag, net als op een abstracte manier een potje voetbal een afspiegeling is van de strijd tussen twee stammen. Airsoft is dus een team sport, met veel ruimte voor individuele klasse.

Het gekke is, dat al zolang als ik airsoft speel er eigenlijk nauwelijks sprake is van enige organisatie onder de airsoftkrijgers tijdens de events. Hier en daar speelt een team tussen de losse individualisten, dat wel op enigerlei wijze georganiseerd tracht te opereren. De andere krijgers rennen van hit naar hit, maar hebben geen flauw idee wat de stand van zaken is of waar hun inzet in de linie het meest gewaardeerd wordt.

Ook teams onderling zijn niet echt in staat enige vorm van gecoordineerd optreden in combinatie met andere teams op de mat te leggen, hoewel je wel duidelijk ziet, dat een goed op elkaar ingespeeld team het gemakkelijk wint van een horde achter elkaar aanratelende airsoft kwebbelaars.

Ik begrijp, dat het blijkbaar moeilijk is om je te organiseren?

Je staat op dat druilerige veldje aan het begin van het spel met zeg zestig man, waarvan je meer dan de helft nog nooit hebt gezien. Je kijkt elkaar aan door je donkere schietbrilletjes en na de briefing van een uur weet je nog niet meer, dan dat je je hit moet nemen en dat er vandaag twee partijen zijn: blauw en rood.

Je gaat vanzelfsprekend met je kleurgenoten mee het veld in, naar de plek waar de vaste respawn zich bevindt. Daar wordt de missie binnen twee minuten uitgelegd door een Marshall van de organisatie, nog even een kwartiertje wachten op het fluitsignaal van het event en de strijd kan beginnen. Alle mannen om je heen sprinten het veld in met een voor iedereen geheim gehouden taak, hun radio’s afgesteld op een voor jou onbekend sub kanaal en voor je het weet sta je alleen ergens in een gangetje van een verlaten bunker van pallethout, met wel tien tegenstanders tegenover je. Ze staan op het punt jou uit te schakelen en de vlag van jouw kleur te veroveren, want in je eentje ga je dat niet winnen!

Je prutst wat aan je radio tussen het schieten door, maar niemand geeft antwoord of schiet je te hulp.

Gelukkig was het net op dat moment pauze!

En zo, beste airsoft-maatjes, kan ik nog wel even doorgaan.

In het klein gaat het nog best goed. De teams die al een tijdje samenspelen kunnen met elkaar praten over de radio’s, begrijpen de handgebaren van hun teammakkers en kennen hun taak wanneer er contact wordt gemaakt met de tegenstander.

Maar zodra een kleur bestaat uit meerdere losse teams en vooral ook veel losse spelers gaat er ergens iets fout. Er is geen organisatie meer en de gecoordineerde slagkracht van de kleur gaat verloren in individuele avontuurtjes, die natuurlijk ook best leuk kunnen zijn. Prima op zich en daar heb ik echt geen moeite mee. Maar ik beweer, dat ook dit soort belevenissen mooier worden als je ze kunt delen met je kleurgenoten, als je belevenis onderdeel wordt van een groter geheel. Net als tijdens een echte wedstrijd.

Ik ben als airsoftkrijger juist ernstig gemotiveerd voor de strijd vanuit de organisatie. Juist, omdat ons spelletje erg lijkt op de bakermat van alle sporten: oorlogje voeren. En bij die tak van sport behoort gewoon een organisatiestructuur. En anders moet je eigenlijk maar gewoon gaan tennissen ofzo, of iets anders gaan doen met balletjes.

Een voetbalteam heeft toch ook een aanvoerder in het veld? Dat is zelfs een regel! En een wielerformatie heeft een kopman die alles bepaalt.

Zo’n regel zou wat mij betreft uitstekend binnen de airsoftsport passen.

Het spel kan niet beginnen zonder aanvoerders.

Maar wie is er hier slim genoeg voor?

Wie speelt ons spelletje vanuit dat perspectief?